Po śmierci Jana Pawła II padło wiele wielkich słów. Każdy z nas odczuwa stratę i ma świadomość, że dzieją się rzeczy niesamowite. Świat już nie będzie taki sam. Od kilku łat spodziewałam się, że będę świadkiem odejścia Papieża, tak jak się myśli, że kiedyś trzeba będzie pożegnać na zawsze rodziców i dziadków. Trudno mi wyrazić, jak bardzo Ojciec Święty był i wciąż jest, mi bliski. Po pierwsze ze względu na fizyczne podobieństwo do mojego ukochanego, niedawno zmarłego dziadka. Te dwie osoby łączyła dobroć, mądrość i poczucie humoru. Sama siebie muszę przekonywać, że przecież papież nie jest moim trzecim dziadkiem - że tylko tak to przeżywam, że znam Go jedynie z telewizji, z pielgrzymek, usłyszanych i przeczytanych słów oraz krótkiego spotkania. A jednak...

Pamiętam uroczystości z okazji 100 lecia objawień w Gietrzwałdzie, kiedy jako dziecko przeżywałam rozczarowanie, że zamiast zapowiadanego prymasa Wyszyńskego przyjechał jakiś biskup Wojtyła. Byłam zbyt mała, by więcej zrozumieć, ale podobał mi się ten mocny i dźwięczny glos Przemawiającego. Potem był 16 października 1978 roku Mama zawołała mnie przed telewizor Całą rodziną śledziliśmy wiadomości o wyborze Polaka. Obserwując reakcje rodziców, wiedziałam, że stało się coś wspaniałego. Już jako dorosła osoba miałam możliwość wysłuchać opowieści paru Róży, która była wówczas na Placu św. Piotra. Mówiła o falowaniu nastrojów wśród zgromadzonego tłumu. o rozczarowaniu i zaskoczeniu \Włochów. I o tym. jak w ciągu kilku minut nasz Papież zyskał sobie sympatię Italianów. Mówiła też o pewnym niezwykłym znaku. Tuż przy bazylice, nad Tybrem zachwyciła ją niezwykła ozdoba - wielki ciemnopomarańczowy lampion. " Jak oni to zawiesili?" zadawała sobie pytanie ... To chyba na cześć nowego papieża?" - snuła domysły. Dopiero później przekonała się, że tym lampionem był księżyc, a więc Jego autorem był sam Stwórca. Pani Róża już nie żyje, ale zastanawia mnie, czy wie, że ceremonii pogrzebowej Jana Pawła II towarzyszył również niezwykły znak - wiatr, który wiał tak jak Duch Święty. 21 października 1989 roku ja stanęłam na Placu św. Piotra. To był prezent ślubny. Z grupą Polaków i młodych, włoskich przyjaciół czekaliśmy w Sali Klemenryllskiej na audiencję. Atmosfera była niemiła i napięta, bo.... Wstyd się przyznać, ale ludzie kłócili się o miejsce z przodu, by lepiej wypaść na zdjęciu. Wśród tego zamieszania znienacka podszedł do nas Ojciec Święty. Nigdy nie zapomnę Jego spojrzenia, uśmiechu, dotyku; tych zwyczajnych - niezwyczajnych gestów. Mogłam ucałować Jego dłoń, chwilę porozmawiać. Może, dlatego wydaje mi się, że nie tylko ja znam Papieża, ale że... I On mnie zna. To niedorzeczne, ale bardzo silne wrażenie. Co więcej, miliony osób na świecie czują tak samo.

O czym rozmawialiśmy z Ojcem Świętym? Wraz z mężem wspominamy to jako anegdotę, bo mogliśmy przekonać się o Jego powszechnie znanym poczuciu humoru. Mówiliśmy, że odpowiadając na apel o modlitwę do Miłosierdzia Bożego, że są wspólnotą Odnowy w Duchu Świętym, zainicjowaliśmy czwartkowe adoracje. Na słowa "my modlimy się w czwartki", Papież odpowiedział z błyskiem w oczach: "A ja codziennie". Szczęki opadły nam nie tylko w przenośni. Poczułam się tak, jak w porzekadle - chciałam być świętsza od Papieża. Po wyjściu z sali długo nie mogliśmy wydobyć z siebie słowa. Włosi bardziej żywiołowo wyrażali swoją radość ze spotkania. Nasz znajomy Luigi naprawdę tego dnia nie mył ręki, którą uściskał Papież i opowiadał o tym przypadkowo spotykanym ludziom.

Zapisałam wówczas swoje wrażenia Odebrałam Ojca Świętego jako człowieka bardzo, bardzo zmęczonego, ale pełnego światła.

Mam piękne wspomnienia, ale nie one są najważniejsze. Stawiam sobie kilka pytań. Co zmieni się w moim życiu, kiedy opadną zbiorowe emocje, a programy telewizyjne wrócą do reklam? Czy szerzej otworzę swoje drzwi Chrystusowi? Jednego jestem pewl1a. Inaczej postrzegam śmierć. Dotąd przejście z życia do Życia wciąż wydawało mi się przerażające. Towarzysząc duchowo cierpieniu Jana Pawła II, zobaczyłam godność i piękno w umieraniu. Zazdroszczę Mu, że już jest w Domu Ojca. Ojca, który jest jeszcze bardziej miłujący i święty, niż ten, który był tylko narzędziem w Jego rękach.

Nie poznałam nigdy Papieża osobiście, ale zawsze słyszałam o Nim dużo dobrego. Wszyscy Polacy kochali Go. Myślę, że kochali Go także ludzie na całym świecie. Widać to było szczególnie podczas pielgrzymek. Zawsze, gdziekolwiek był, witały Go tłumy ludzi. Każdy chciał z bliska zobaczyć Ojca Świętego. Ją nie miałam takiej możliwości, dlatego zbierałam pocztówki z Jego podobizną. Miałam ich bardzo dużo. Wszystkie były pięknie ułożone w albumie. Często oglądałam je; szczególnie wtedy, gdy dowiedziałam się, że Papież jest strasznie chory. Kiedy w telewizji pokaż)pokazali Ojca Świętego bardzo chorego i zmęczonego, modliłam się na różańcu razem z ludźmi w Polsce, Watykanie i na całym świecie. A później, tak jak wszyscy, płakałam.

Podczas wakacji w 2005 roku pojechałam z rodzicami i bratem do Wadowic, do domu Jana Pawła II. Było to niesamowite przeżycie. Mogłam chodzić po mieszkaniu, w którym kiedyś wychowywał się Papież. Gdy weszłam do Jego domu, zobaczyłam wiele ciekawych eksponatów. Widziałam Jego świadectwa z ocenami (a uczył się bardzo dobrze), legitymacje szkolne, studenckie i inne dokumenty. Po wyjściu z Domu Karola Wojtyły zjadłam przepyszne kremówki, które tak uwielbiał Jan Paweł II. Zwiedziłam także kościół, w którym służył do mszy. Przywiozłam z niego pamiątkowe błogosławieństwo, które wisi w moim pokoju na honorowym miejscu. Z wycieczki do Wadowic przywiozłam sobie również książkę o Papieżu. Lubię czasami czytać o chłopcu, którego na boisku nazywano Lolkiem i który od najmłodszych lat chciał służyć Bogu. Szczególnie wzrusza mnie opowieść o tym, jak nieszczęście dopadło naszego Jana Pawła II i ktoś ośmielił się Go postrzelić. Zawsze wtedy cieszę się, że-na szczęście Bóg był przy nim.
Myślę, że drugiego takiego Papieża nigdy więcej już nie będzie.