O patronie

Jan Paweł II, Kraków 1979

Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920r. w Wadowicach, jako trzecie dziecko Emilii i Karola. Od śmierci matki w 1929 wychowywał go ojciec. Młody Karol nazywany Lolkiem, był wybitnym i sumiennym uczniem, sportowcem i aktorem. Angażował się w różne działania zarówno w szkole jak i w parafii. Szczególnie interesował się teatrem. Już jako licealista pisał wiersze i sztuki teatralne. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Niestety wybuch II wojny światowej sprawił, że musiał przerwać studia. Pracował w kamieniołomach i w fabryce chemicznej.
W 1941 roku po długiej chorobie umarł Jego ojciec. Okrucieństwo wojny i śmierć ojca tak pogłębiły dojrzałość i religijność Karola, że zdecydował się na wstąpienie do tajnego Seminarium Duchownego i zostaniu kapłanem.

Święcenia kapłańskie przyjął już po wojnie 1 listopada 1946 roku z rąk kardynała Adama Sapiehy. 15 listopada 1946roku wyjechał do Rzymu, gdzie po dwóch latach uzyskał tytuł doktora. Po powrocie do kraju został wikariuszem w parafii Niegowici. Po roku przeniesiono Go do parafii św. Floriana w Krakowie, gdzie w szczególny sposób zajmował się duszpasterstwem studentów. Tu zrodził się pomysł na pracę z młodzieżą w formie: wycieczek, rajdów, biwaków, spływów kajakowych. Młodzież była zafascynowana Jego osobowością i nazywała Go "Wujkiem".
W 1958 roku został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej, a w 1963 – Metropolitą Krakowskim.
W 1967 roku Paweł VI mianował Karola Wojtyłę kardynałem.

16 października 1978 roku Karol Wojtyła został wybrany na Papieża i przybrał imię JAN PAWEŁ II. W dniu inauguracji pontyfikatu wypowiedział słowa: "Nie lękajcie się, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi". Przesłanie to było myślą przewodnią całej Jego posługi papieskiej.

Jan Paweł II jest pierwszym od 1522 roku Papieżem nie będącym Włochem i pierwszym Papieżem z narodu słowiańskiego. Zmienił oblicze papiestwa. Jan Paweł II był niestrudzonym pielgrzymem, poliglotą, z szacunkiem odnoszącym się do każdego narodu, religii, człowieka. Był zawsze wierny przyjętym ideałom.
W 1979 roku przemawiał w ONZ -cie mówiąc o prawach człowieka, w tym o wolności sumienia.

13 maja 1981 roku całym światem wstrząsnęła wiadomość o zamachu na życie Jana Pawła II na placu Świętego Piotra w Rzymie. Kilka dni potem, po odzyskaniu przytomności Ojciec Święty przebaczył swemu niedoszłemu zabójcy. Jego słowa były szczere, gdyż wielokrotnie później podkreślał jak ważne jest wybaczanie i miłosierdzie w życiu człowieka.

Jan Paweł II kierował Kościołem na przełomie dwóch tysiącleci. Zajmował się bardzo trudnymi sprawami, spotykał się z ważnymi osobistościami całego świata.
Papież był człowiekiem wielkim, jednakże wielkość Jego nie tkwi w zaszczytach i funkcjach przez Niego sprawowanych, ale w pokorze, dobroci i zrozumieniu drugiego człowieka, zwłaszcza biednego, chorego i cierpiącego. 

Mówił: "Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi".

Z niezwykłą serdecznością taktował dzieci i młodzież. To z Jego inicjatywy od 1985 roku organizowane są Światowe Dni Młodzieży. Przebywając z młodymi Papież stawał się jednym z nich. Patrzył na młodzież z miłością i wierzył, że zmieni świat na lepsze. Mówił: "Wy jesteście przyszłością świata! Wy jesteście nadzieją Kościoła! Wy jesteście moją nadzieją!".
W roku Rodziny (1994) napisał "LIST DO DZIECI", w którym prosił dzieci o modlitwę, o pokój na świecie: "Wiecie dobrze, że miłość i zgoda budują pokój, a nienawiść i przemoc go rujnują".
Mówiąc, że "dzieci są wiosną" zaprosił najmłodszych na pierwsze uroczyste spotkanie w Jubileuszowym 2000 Roku do Watykanu.

Jan Paweł II był i jest wzorem zarówno dla małego jak i dużego człowieka. Przez całe swoje życie pogłębiał wiedzę i zachęcał innych do rozwijania swojej osobowości. Mówił: "Prawdziwie wielki jest ten człowiek, który chce się czegoś nauczyć".

Ojciec Święty kształtował nasze charaktery, wpływał na losy świata, a jednocześnie był bliski, przyjacielski, bezpośredni. Nie wstydził się swojej ludzkiej słabości i na tym między innymi polegała Jego siła.

Przez wiele lat Jan Paweł II zmagał się z chorobą. Jego cierpienie było osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów.

2 kwietnia 2005 roku cały świat pogrążył się w ogromnym bólu i smutku po śmierci WIELKIEGO CZŁOWIEKA JANA PAWŁA II, KTÓRY ODSZEDŁ DO DOMU OJCA.